Zwanger na een miskraam

Het overkwam een medewerker van ons (29). Ze blijft liever anoniem maar wil wel haar verhaal delen. Ze merkt namelijk dat best veel moeders dit blijkbaar overkomt en dat er weinig over wordt gepraat. Terwijl dat net zo belangrijk is.

“Ons zoontje was 1 jaar oud toen ik voor de tweede keer zwanger werd. Dat was best onverwachts. Het heeft namelijk bijna een jaar geduurd bij de eerste dus ging ik er ook deze keer vanuit dat we nog wel even bezig zouden zijn. Niets was minder waar, de eerste keer was het meteen raak. We waren superblij!

Net als bij de 1^e zwangerschap waren we heel onbezorgd, Ik voelde me goed en had nul klachten. Twee dagen voor de termijnecho (bij 11-12 weken) had ik een gewone controle bij de verloskundige. Ik moest wat formulieren invullen, werd gewogen, bloeddruk werd gecontroleerd en we kletsten wat. Op het einde gingen we nog even naar het hartje luisteren. En toen bleef het stil….

De verloskundige stelde me enigszins gerust en vertelde me dat dit niet het ergste hoefde te betekenen. Gelukkig kon ik die zelfde avond nog terecht om een echo te laten maken. Dat uur wachten tot de afspraak kroop voorbij. Toen werd er een echo gemaakt en weer bleef het stil…

Na wat verder onderzoek konden ze zien dat het kindje bij 9 weken was gestopt met groeien. We schrokken ons kapot! Zoiets hoor je wel eens bij anderen, maar ik had totaal niet verwacht dat dat mij zou overkomen. Misschien was dat naïef om te denken, maar ik had ook helemaal geen klachten. Ik had totaal niet in de gaten dat het niet goed was, ik voelde me nog gewoon zwanger. In 1 ruk zag mijn toekomst er anders uit. Ik dacht dat in juni mijn gezin compleet zou zijn. Niet dus. Ik had al 2 weken een dood kindje in mijn buik. Wat nu?

De verloskundige legde de opties uit:

• Afwachten tot dat mijn lichaam het kindje zelf ging afstoten
• Curettage
• Naar de gynaecoloog; ik zou dan medicatie mee krijgen om de miskraam op te wekken

Ik had het gevoel: het kindje moet er zo snel mogelijk uit, het is immers al twee weken niet meer in leven. Ik koos voor het opwekken van de miskraam met medicatie. Een paar dagen later had ik een afspraak in het ziekenhuis met de gynaecoloog. Ik kreeg medicatie die ik thuis moest innemen; ’s avonds deel 1 en de volgende ochtend deel 2 van de medicatie. Een paar uur later begon de mini-bevalling. Ze hadden me voorbereid maar ik vond het toch heftiger dan ik had verwacht.

Het lijkt een beetje op een gewone bevalling, inclusief weeën alleen dan minder heftig en sneller. Het vloeien tijdens de miskraam had ik wel onderschat. Ik was wel blij dat ik nog wat van mijn vorige kraampakket in huis had. Van tevoren was me verteld dat het kindje ongeveer 3 cm zou zijn en dat ik het zou kunnen herkennen. Ik wilde het kindje graag zien, maar het was niet meer te herkennen, het zat al te lang levenloos in mijn buik. Dat viel wel tegen, anders dan waar ik me op voorbereid had.

Alles is eruit en is in orde. Dacht ik. Totdat tijdens de controle een week later bleek dat er toch nog wat weefsel in mijn baarmoeder zat. Opnieuw de medicatie. Weer bloedingen. Weer was het heftig. Maar nu kan ik het eindelijk afsluiten. Dacht ik.

Bij de volgende controle bleek dat er nog steeds wat zat. De moed zonk in mijn schoenen. Na die controle moest ik meteen blijven voor een curettage onder algehele narcose later die dag. Omdat ik een flinke nabloeding kreeg, moest ik ook een nachtje blijven. Een paar weken voelde ik me erg zwak, maar eindelijk was alles achter de rug. Ook was het weer veilig om zwanger te worden.

Ik kon er vrij realistisch op terug kijken. We hadden gewoon pech. Het kindje, ook al was het niet meer te herkennen, hebben we in een mandje met een knuffeltje in onze tuin begraven. We hebben het letterlijk een plekje gegeven.

We baalden in eerste instantie dat we net tegen iedereen hadden gezegd dat we weer een kindje zouden gaan krijgen. Ik keek er erg tegenop om nu weer tegen iedereen te vertellen dat het mis is gegaan. Maar achteraf ben ik blij dat ze het wisten. En ik kwam erachter hoeveel mensen zoiets ook hebben meegemaakt zonder dat ze daar ooit over praten. Alsof het iets is waarvoor je je moet schamen.

Toen ik me weer goed en fit voelde, gingen we er weer voor. Drie maanden later was ik weer zwanger. Tuurlijk was dat spannend, vooral de eerste weken. De verloskundige bood aan om extra echo’s en controles te doen en daar heb ik ook dankbaar gebruik van gemaakt tot die bewuste termijn. Na die termijn verstreek, was ik gerust gesteld. Dit komt goed.

Het voelt anders deze zwangerschap. Beter. Ik voel me méér zwanger. Ik ben nu 16 weken en voel me goed. Het blijft nog wel spannend maar dat is normale spanning. Ik kijk uit naar de toekomst!”

Terug