Ik word gek!

Het kan voorkomen dat je na het krijgen van een baby het gevoel krijgt dat je gek aan het worden bent. Zoals Peggy. Peggy zocht hulp bij onze therapeutisch coach-verloskundige Lonneke van Houten. Want ook ná de kraamtijd staan we staan we voor je klaar. Lonneke deelt graag het verhaal van Peggy omdat dat ook anderen kan helpen:

“Peggy is heel erg aangeslagen en na veel doorvragen komt haar gevoel van eenzaamheid eruit. Vroeger was ik zorgeloos en vrolijk. Nu ben ik moeder en het lijkt wel alsof de oude Peggy verdwenen is. Het klopt, ik val snel uit tegen mijn partner en ik ben kortaf tegen het bezoek. Ze begrijpen me niet en ik moet van alles doen waar ik niet achter sta en waar ik me ellendig door ga voelen.

We gaan op zoek naar de pijn

Peggy heeft een goede bevalling gehad waar ze erg tevreden op terugkijkt. Er was even een lastig moment net na de bevalling, toen een verpleegkundige vond dat haar zoontje in zijn bedje moest blijven met een kruik. Peggy voelde zich op dat moment aan de kant gezet en wilde haar kind bij zich houden wat niet mocht.

Tijdens het kraambed kwam er zoveel bezoek dat Peggy ervan over haar toeren raakte. Haar partner vond het vanzelfsprekend dat iedereen hun zoontje in de armen kreeg. Telkens als dit gebeurde voelde Peggy haar hart ineenkrimpen en ze kreeg meteen zweetaanvallen en hartkloppingen. Er ontstond een conflict met haar partner, nadat Peggy heel erg tegen haar schoonmoeder was uitgevallen omdat ze de baby zomaar uit haar armen pakte.

Het voelt alsof me geweld wordt aangedaan

De weken die volgden waren weken vol ruzie en hoogoplopende emoties bij Peggy. Ze voelde zich steeds meer in de war, prikkelbaar en was continu alert en ongerust, waakzaam en rusteloos. Ze kon niet uitleggen wat er was, ze wilde alleen bij haar baby zijn en met rust gelaten worden. “Het lijkt wel of het niet mijn kind is. Iedereen zit er maar aan…”.

Haar schoonmoeder kwam vaak, deze was een enorme trigger tot stressgevoelens bij Peggy. Haar partner begreep dit niet en dit veroorzaakte nog meer onenigheid. Zijn moeder had het toch immers goed met hun voor en ze konden ook wel weer eens uit eten gaan en de baby bij haar achterlaten, dat zou Peggy goed doen….

De beschermende leeuwin

Peggy komt zeer adequaat, reëel en energiek over in haar verhaal naar mij. Ik doe voor de vorm een depressie-test, maar weet al dat deze prima uitvalt. Vertel thuis maar dat je niet depressief bent en ook niet gek. Jij hebt enkel te maken met jouw innerlijke strijd een gezond oer-fenomeen onder de knie te (willen of moeten) krijgen: Leeuwinnengedrag. Natuurlijk verandert er iets in je als je moeder wordt. Je bent niet meer zorgeloos. Onmiddellijk treedt je instinctieve bescherming en overlevingsmechanisme in werking voor je baby. Dat is je biologisch-evolutionair bepaalde natuurlijke reflex en gedrag, je moederinstinct doet het fantastisch! Je denkt en voelt nu voor jouw mensenjong, die totaal afhankelijk is van jouw liefdevolle goede zorgen.

De meeste vrouwen moeten wennen aan hun ‘nieuw geactiveerde kant’ en dat moet zeker ook hun omgeving. Maar de minst stressvolle manier om daarmee om te gaan is toch door te luisteren naar je oerdrang, daaraan toe te geven en je omgeving uit te leggen dat je nu graag bij je kindje bent en zelf, met je partner samen, voor hem wilt zorgen. Dat het nog moeilijk voelt om hem uit handen te geven en dat je daar nu nog rust in wilt creëren voor jullie alledrie. Uit handen geven komt later wel. Doe jezelf geen geweld aan, enkel om anderen niet teleur te stellen.

Verrast door zichzelf

We hebben nog veel tijd besteed aan Peggy’s veranderende visie op het moederschap. Ze heeft zichzelf verder leren kennen en begrijpen. Een nieuw stukje Peggy ontdekt. En dat voelt steeds beter. Wie had gedacht dat ze zo ‘anders’ zou zijn en reageren, nu ze moeder is?! Peggy is totaal verrast door zichzelf! Ze is opgelucht thuis de boodschap te kunnen overbrengen dat ze niet gek is of postnataal depressief, maar kerngezond en vitaal.

Ze is nog eens samen met haar partner voor een gesprek gekomen, om ook voor hem deze fase inzichtelijk te krijgen en zo ontstond er wederzijds begrip. Ook hij bleek zich alleen en onbegrepen te voelen en het bespreken van elkaars gevoelens en noden was een enorme opluchting voor beiden. Zo werd het ook makkelijker samen een koers uit te zetten binnen deze prille fase van hun nieuwe gezin en deze samen te verkondigen aan de buitenwereld.”

Terug