Cliché maar waar: de tijd vliegt!

Ik ben Manuela Besseling en werk als teamleider bij Kraamzorg VDA. Getrouwd en samen met mijn man hebben we twee dochtertjes: Lara van ruim 1,5 en Emmy van vier maanden. Sinds mijn 15e heb ik diabetes type 1 en dat is iets wat tijdens mijn zwangerschappen centraal heeft gestaan.

In het najaar van 2020, dat klonk een paar maanden geleden nog zo ver weg. Een ‘ver van mijn bed’ show. Maar nu is het alweer begin november, ben ik inmiddels bevallen, is mijn baby al geen echte newborn meer en zit mijn verlof er alweer op. Bizar hoe snel de tijd gaat. Precies vandaag is Emmy alweer 4 maanden. 4 maanden?! Hoe dan? Het lijkt wel alsof de tijd nu nog sneller gaat dan bij een eerste kindje.

Emmy is geboren na een spontane bevalling met 36 weken en 2 dagen. Ze heeft in haar korte leventje al veel meegemaakt vanwege een pittige en heftige start. Hierdoor voelt het voor mij soms aan alsof ze een paar weekjes ‘jonger’ is. Gelukkig doet Emmy het nu heel goed en groeit ze als kool. Ze ontwikkelt zich goed. Erg mooi om te zien hoe ze veranderd in een eigen persoontje met een eigen karakter. Lara is heel lief en zorgzaam voor haar kleine zusje. Ze verwent Emmy met kusjes, knuffels en speelgoed. Emmy begint ook steeds meer te reageren op haar grote zus. Vol aandacht kijkt en lacht ze naar Lara.

Alle hectiek in het begin heeft ervoor gezorgd dat het even zoeken was naar een fijn ritme, maar inmiddels hebben we een goed (op elkaar afgesteld) ritme gevonden. Lara gaat vanaf het begin heel goed om met de komst van haar zusje. Vlak na de ziekenhuisopnamen moest ze wel weer even wennen aan ‘mama’. Papa heeft toen de zorg van Lara op zich genomen en papa stond op een heel groot voetstuk. Maar ook dat is nu weer heel fijn in balans. Op naar de volgende stap: langere nachten.

Inmiddels is mijn derde werkdag aangebroken mét ochtendspits vooraf. De meisjes gaan naar een gastouder en vermaken zich prima. Lara gaat meteen fijn spelen. En Emmy lacht vrolijk als ik haar een afscheidsknuffel geef. Toch vind ik het maar een dubbel iets: je baby wegbrengen en op naar het werk. Op kantoor (of thuis) waar je even niet hoeft te zorgen, maar met je eigen ontwikkeling bezig kunt zijn. Fijn en tegelijkertijd ook een gevoel van gemis. Vooral nu Emmy nog zo klein is. Thuis komen van een werkdagje staat dan ook garant voor een heleboel knuffels en kusjes.

Ik kijk terug op een pittige, gecompliceerde zwangerschap vol met onzekerheden.
Maar ook op een bijzondere periode, waarin een mini mensje groeide in mijn buik.

Ik kijk terug op een spontane en vrij soepele bevalling.
Maar ook op een hectische, zware en emotionele start.

Ik kijk terug op een paar mooie maanden waarin we aan elkaar konden wennen als gezin van 4. Waarin we mooie herinneringen hebben kunnen maken.
Maar waarin we ook gebrek aan slaap en extra handen hebben gehad.

Ik geniet elke dag opnieuw van alle liefde die mijn meisjes geven. Een echt rijkdom!

Hoe ervaar jij de combi: werken en jong moederschap? Herken jij je in het cliché: de tijd vliegt?

Terug